Na de pauze vertelde Krystian Zimerman dat hij 25 jaar bang was geweest om de drie laatste pianosonates van Beethoven te spelen. De veeleisende sonates, vaak samengevat als lyrisch en introspectief, zitten vol snedige vormexperimenten en spitsvondige modulaties. Zondag bewees Zimerman dat zijn angst onterecht is. Sterker, met zijn intelligente, ingetogen en technisch briljante spel benadert hij de ideale vertolkingen.
Zimerman speelde het Vivace van de Sonate nr.30 met gedoseerde speelsheid. Bij het derde deel noteerde Beethoven Gesangvoll, en dat was het ook.
Ook in de 31ste sonate was Zimermans spel soeverein. Hij was zichtbaar op zijn gemak en speelde meesterlijk met tempowisselingen en accenten – wanneer zijn linkerhand vrij was, zag je hem de piano dirigeren. Door het rechterpedaal stoïcijns ingedrukt te houden, klonk de fuga als in een kerk. Wie hunkert naar mystiek in Beethoven, wordt door de witgrijze Pool op zijn wenken bediend.
Van de laatste drie sonates begint alleen de 32ste met een stomp in de maag. Ook deze kreeg een verbluffende uitvoering, met een verzengend eerste deel en een prachtig cantabile in het tweede. Zimerman, perfectionist, buigt zich voornamelijk over het romantische repertoire. De Beethoven- sonates liet hij op cd (op de Pathétique na) vooralsnog links liggen.
Hopelijk komt het er nog eens van. Wie in het Concertgebouw was, zal beamen dat een opname een aanwinst zal zijn voor zijn discografie.
Recensent: Merlijn Kerkhof
source: http://www.meesterpianisten.nl
